Οι άνθρωποι ήταν προκομμένοι και κατάφεραν πάρα πολλά με λίγα υπάρχοντα. Σέβονταν την γη γιατί απ' αυτήν ζούσαν και την πότισαν με τον ιδρώτα τους. Εκτιμούσαν τη ζωή, την εργασία, τον κόπο του άλλου. Οι ρυτίδες στο πρόσωπο και τα ροζιασμένα χέρια μαρτυρούσαν τον σκληρό αγώνα που έδιναν. Μα δεν το έβαζαν κάτω. Στα γλέντια όλοι ενωμένοι διασκέδαζαν και έπαιρναν δύναμη να συνεχίζουν την δύσκολη ζωή τους. Κάποτε στο χωριό τα πράγματα ήταν αλλιώς. Πιο αγνά, πιο καθαρά, πιο τίμια. Σιγά σιγά ο πληθυσμός μειώθηκε.
Άλλοι μεγάλωσαν και έφυγαν, άλλοι μετανάστευσαν, άλλοι έφυγαν για τις μεγάλες πόλεις. Τυχεροί όσοι έζησαν έστω και λίγο, σ αυτόν τον κόσμο.
Στο ορεινό χωριό Πηγαδισάνοι της Λευκάδας, δυο γιαγιάδες συζητούν και θυμούνται τα παλιά…
Δείτε το βίντεό μας εδώ
